पाऊस

मला सारखं आठवतं
आपलं पावसातलं भिजणं
तुझ्या गालावरून निथळणारं पाणी
मी बोटानी अलगद पुसणं
मग डोळे मोठे करुन
तुझं लटकेच रागावणं
नको नको म्हणत
माझ्या मिठीत हरवणं
सारं सारं आठवतं
विसरत काहीच नाही
एवढं मात्र ठावूक आहे
तो पाऊस पुन्हा पडणार नाही.....

प्राक्तन

मला वाटायचं

कुठल्याश्या एका क्षणी
'आपण' एकरुप झालो

अगदी की जसं
गाणे तुझे अन शब्द माझे
स्वप्न तुझे अन डोळे माझे

एकच श्वास अन एकच आस
मखमली वाट अन गुलाबी प्रवास

अन एका बेसावध क्षणी तू
आपला डाव खेळून गेलीस

अन मग सुरु झालं द्वंद्व
'आपण' एकरुप झालो? छे!
'तू' माझ्यात की 'मी' तुझ्यात?

शब्दबंबाळ प्रश्न अन
त्यांची शब्दबंबाळ उत्तरं
मनात फक्त प्रश्नांचीच आवर्तनं

मग शब्दांचेच बोचकारे
अन शब्दांचेच फटकारे
रक्तबंबाळ मात्र आपलीच मने

अन एका बेभान क्षणी
'मी' कुठेतरी फेकलो गेलो
अज्ञात, अथांग अनंतात....

तेंव्हापासून
सारं काही शांत आहे
शरीर माझं श्वास घेतंय
जगणं कधीच थांबलं आहे.........

एक क्षण

एक क्षण अवचित भेटला
चिंब पावसात भिजलेला
तिचा उष्ण श्वास अजूनही
माझ्या केसांत गुंतलेला

एक क्षण तोही आठवला
तिच्या सहवासात रमलेला
नियतीच्या एका आघाताने
अवेळीच भंगून गेलेला

एक क्षण पुन्हा आला
घेऊन नभ आठवांचा
पुन्हा खेळ सुरु झाला
उन्हा मागून पावसाचा...

पुनश्च हरि ओम!!

आज बर्‍याच दिवसांनी ब्लॉगला ऍक्सेस मिळाला. सर्वप्रथम त्याचे रुपडे पालटले. आता सवड मिळेल तसे काहीबाही खरडायचा प्रयत्न करीन.